20 Φεβ 2018

Ο Θεός δεν φοράει κονκάρδα....


Δυσκολευόμαστε αφάνταστα, να καταλάβουμε οτι ο Θεός εισέρχεται στην ζωή μας, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, πολλές φορές παράδοξους, που ξεπερνάνε την δική μας"θρησκευτική" λογική. Το μεγάλο πρόβλημα είναι οτι έχοντας τόσο πολύ περιορίσει μέσα μας, τον τρόπο παρουσίας του Θεού στην ζωή μας, δεν αντιλαμβανόμαστε, οτι είναι ήδη εκεί μέσα στην καθημερινότητα μας, με πολλές μορφές και τρόπους.  
Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Jim Forest, "ο Θεός δεν μπαίνει στην ζωή μας φορώντας μια κονκάρδα που γράφει,"Γειά, είμαι ο Θεός". Μας συναντά ανώνυμα, σιωπηλά και διακριτικά, μας κάνει έκπληξη, τέτοια που ούτε την περιμένουμε ούτε την φανταζόμαστε. Και μας βρίσκει παντού, οχι μόνο στην εκκλησία, αλλά και στο ζωολογικό κήπο, στο σούπερ μάρκετ ή στο μετρό..."

17 Φεβ 2018

Δεν ωφελεί να κρύβεσαι...


Όταν στην ζωή μας, διαλέγουμε να κρυφτούμε από τον πόνο, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που έτσι και αλλιώς θα συναντήσουμε, ουσιαστικά ακυρώνουμε μια από τις βασικότερες εξελικτικές εμπειρίες της ύπαρξης. Ο πόνος και η χαρά, είναι οι δύο ράγες της υπαρξιακής εξέλιξη μας. Το τρένο της ζωής δεν κυλά χωρίς να πατά και στις δύο.

Γνωρίζεις την έκσταση της χαράς, στο ποσοστό που επέτρεψες στο εαυτό σου, να βιώσει την θλίψη. Ζεις τον παράδεισο της ελπίδας και της πίστεως, όταν έχεις βιώσει την κόλαση της απόγνωσης. Ζητάς τον έρωτα όταν η καθημερινότητα αποκοιμίζει την ορμή της ζωής και όλα πεθαίνουν στο χασμουρητό της πλήξης. Βιώνεις το φως της Ανάστασης, όταν έχεις νιώσει καλά στο πετσί σου, πόσο μοναξιά φυσάει πάνω στο σταυρό….

Η ενοχή της Χαράς στην Ρουμανική γλώσσα..


"Η ενοχή της χαράς", μεταφράστηκε στα Ρουμανικά. Ευχαριστούμε τους μεταφραστές και όλους τους εν Χριστώ αδελφούς μας, απο την Ρουμανική Εκκλησία, που συνήργησαν για την έκδοση του.

16 Φεβ 2018

Ομιλία...


Το Τμήμα της Σχολής Γονέων του Πολιτιστικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας, σας προσκαλεί σε συνάντηση για γονείς την Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2018 και ώρα 7:00 μ. μ., στο αμφιθέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου στις Μοίρες, με ομιλητή τον Αιδεσιμολ. Πρωτ. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο, Θεολόγο, Εφημέριο της Ενορίας Πύργου Μονοφ. με θέμα: “…Βάζοντας όρια στο παιδί μας με θετικό τρόπο…”

15 Φεβ 2018

Τόσο ανθρώπινος, τόσο άγιος...


Είχα ακούσει τόσα για εκείνον. Τώρα που περνούσα από την πόλη του, από το τόπο του μαρτυρίου του δε μπορούσα έστω και για λίγο να μην σταματήσω, να πω ένα ευχαριστώ στο μάρτυρα του Χριστού. Όμορφος, νέος, σύζυγος και νέος πατέρας ενός μικρού αγοριού. Με την φουστανέλα του, το γιλέκο και το κόκκινο σκουφάκι του, λαμπρός και περήφανος. Μα κυρίως με τον σταυρό στο χέρι, να δηλώνει για ποιον θυσιάστηκε, για ποιον δέχθηκε τον θάνατο και αρνήθηκε τα πλούτη και τα προσφερόμενα δελεαστικά προνόμια.
Αναφερόμαστε στο νεομάρτυρα του Χριστού, Γεώργιο τον εξ Ιωαννίνων.
Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε το 1808 μ.Χ. στο χωριό Τζούρχλι (ή Τζούραλη) της επαρχίας Γρεβενών (σήμερα φέρει την ονομασία Άγιος Γεώργιος), από γονείς φτωχούς γεωργούς, τον Κωνσταντίνο και τη Βασίλω. Ο Γεώργιος, επειδή οι γονείς του ήταν φτωχοί, παρέμεινε αγράμματος. Ορφάνεψε σε παιδική ηλικία και πήγε στα Ιωάννινα, όπου έγινε Ιπποκόμος του Χατζή Αβδουλά, αξιωματικού του Ιμίν πασά, στον οποίο και παρέμεινε για οκτώ χρόνια. Κατά τον Οκτώβριο του 1836 μ.Χ. συκοφαντήθηκε από εχθρούς του Τούρκους, ότι δήθεν, προηγουμένως εξισλαμίστηκε και κατόπιν επανήλθε στη χριστιανική θρησκεία. Μπροστά στον κριτή ο Γεώργιος απολογήθηκε με θάρρος και απέδειξε ότι ποτέ δεν έγινε αρνησίθρησκος. Έτσι, αφού βρέθηκε και απερίτμητος τον άφησαν ελεύθερο.
Αργότερα πήρε σύζυγο ονόματι Ελένη και στις 30 Δεκεμβρίου του 1837 μ.Χ. γεννήθηκε το παιδί τους, που 8 μέρες μετά, στις 7 Ιανουαρίου, εορτή του Προδρόμου, βαπτίστηκε και, λόγω της ημέρας, έλαβε το όνομα Ιωάννης. Στην συνέχεια, ο Γεώργιος, προσλήφθηκε Ιπποκόμος του μουσελίμη Φιλιατών και πήγε στην πόλη αυτή. Κατόπιν με άδεια του αφέντη του, ήλθε στα Ιωάννινα για δικές του υποθέσεις, όπου την 12η Ιανουαρίου 1838 μ.Χ., ημέρα Τετάρτη, κάποιος Οθωμανός τον συκοφάντησε ότι δήθεν ήταν προηγουμένως Τούρκος και ξανάγινε χριστιανός. Έτσι συνελήφθη, φυλακίστηκε και με τη βία οι Τούρκοι προσπαθούσαν να τον αλλαξοπιστήσουν. Ο Γεώργιος όμως, παρέμεινε αμετάπειστος, ομολογώντας τον Χριστό. Μάταια λαός και κλήρος προσπαθούσαν να τον πείσουν να δραπετεύσει από τη φυλακή. Αυτός επέμενε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Τρεις φορές που οδηγήθηκε στον κριτή, συνεχώς ομολογούσε την πίστη του.
Έτσι τη Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 1838 μ.Χ., ο Γεώργιος απαγχονίστηκε στην αγορά. Τρεις ημέρες έμεινε κρεμασμένος στην αγχόνη και στο διάστημα αυτό κάθε βράδυ ένα ουράνιο φως έλαμπε στο κεφάλι του. Από την ώρα δε εκείνη ένας καταιγισμός θαυμάτων πλημμύρισε την πόλη. Πλήθος παραλύτων και πασχόντων από ποικίλες ασθένειες προστρέχοντας στον άγιο λάμβαναν τη θεραπεία τους. Ακόμη και «μια Τούρκα (Τουρκάλα) άρπαξε την κάλτσα από το πόδι του αγίου και έτρεξεν εις μίαν άρρωστη Τούρκα, ήτις εθεραπεύθη αμέσως». Γι’ αυτό και στις εικόνες ο άγιος εικονίζεται κρεμασμένος και φορώντας κάλτσα μόνο στο ένα πόδι, η πρώτη μάλιστα εικόνα του φιλοτεχνήθηκε 13 μόλις ημέρες μετά το μαρτύριό του. Έπειτα, το λείψανο του, δωρήθηκε από τον Μουσταφά πασά στον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Ιωακείμ και τάφηκε με τιμές δίπλα στο ιερό Βήμα του Μητροπολιτικού ναού του Αγίου Αθανασίου.
Εκείνο που εσωτερικά με συντάραξε στην ανάγνωση του βίου του, είναι μια απίστευτα ανθρώπινη σκηνή. Ο άγιος, από βραδύς έχει δει ουσιαστικά σε όνειρο,  δια της χάριτος του Θεού, ότι επέρχεται το μαρτύριο. Σηκώνεται, ντύνεται και βγαίνει έξω για περίπατο. Γνωρίζει, ότι δεν θα ξαναγυρίσει ζωντανός σπίτι του. Καθώς προχωράει αισθάνεται ότι η γυναίκα του, η Ελένη μαζί με τον μικρό του γιό τον Γιαννάκη, έχουν βγεί στην πόρτα του σπιτιού τους και τον κοιτούν. Τρείς φορές θα γυρίσει πίσω και θα φύγει πάλι, για να αγκαλιάσει την γυναίκα και το παιδί του. Θα πάει πίσω, θα τους φιλήσει και θα φύγει. Θα γυρίσει ξανά και ξανά, εκεί στην ζωή του, στο σπιτικό του, για το οποίο τόσο αγώνα και όνειρα έκανε.
Τι δύναμη ψυχής, χρειάζεται για να μπορέσει ένας απλός άνθρωπος να αφήσει τα πάντα για την αγάπη του Χριστού. Σαφέστατα μονάχα με την Χάρι του Θεού μπορούν να συμβούν αυτά, σε καμία περίπτωση ανθρωπίνως.
Αυτή η σκήνη με συγκλόνισε. Ξέρετε γιατί; Διότι φανερώνει τον μάρτυρα Γεώργιο απολύτως ανθρώπινο. Και αυτό λείπει πολλές φορές από αρκετά συναξάρια της εκκλησίας μας, που παρουσιάζουν τους αγίους, απόκοσμους, υπερφυσικούς, εξωπραγματικούς, μεγαλώντας έτσι την απόσταση από τον μέσο άνθρωπο και πιστό. Εδώ, στο βίου του Γεωργίου, τα πάντα είναι απλά, φυσιολογικά και ανθρώπινα, για αυτό και θεϊκά.
Αφού προσκύνησα το ναό του, και την ιερά εικόνα που αγιογραφήθηκε δεκατρείς ημέρες μετα την κοίμηση του, προχώρησα στο υπόλοιπο μέρος της οικίας του. Εκεί με περίμενε μια πιο μεγάλη έκπληξη. Τα ρούχα το αγίου! Τα αντικείμενα του, η ζώνη, το γιλέκο, το μπαουλάκι του, όλα σε εξοικειώνουν με την μορφή, την ανθρωπινότητα του, και σου φωνάζουν, ότι οι άγιοι ήταν άνθρωποι, απλοί, καθημερινοί, με φόβους, ελλείψεις, ανασφάλειες, όπως εσένα όπως εμένα, αλλά με πίστη και αγάπη στον Χριστό.
Όταν προσκυνάς έναν τέτοιο άγιο, τα ρούχα του, τα αντικείμενα του, είναι σαν να προσκυνάς εσένα, τον καθένα άνθρωπο, τον απλό και καθημερινό. Αισθάνεσαι ότι ο μπορείς και εσύ να ζήσεις με και για τον Χριστό έως θανάτου.
Ο ουρανός, η εμπειρία του Θεού, δεν ανήκει σε μια συγκεκριμένη ανθρωπολογικά ανώτερη φυλή ή είδος. Ούτε σε κάποιος ικανούς πνευματικούς καταφερτζήδες. Πολλώ δε μάλλον δεν έχουν την αποκλειστικότητα αυτής μόνο ρασοφόροι. Η αγιότητα δεν είναι κατάκτηση αλλά δώρο. Δωρεά προς όλους τους ανθρώπους που αγαπάνε τον Θεό, που δεν απογοητεύονται από τις πτώσεις και αστοχίες τους. Εκείνους, που δεν λατρεύουν την ψευδή «τελειότητα» τους, αλλά βιώνουν με ταπείνωση το έλεος και την αγάπη του Χριστού. Δεν απογοητεύονται γιατί δεν γοητεύονται από την δύναμη τους, ούτε καν από τις αρετές τους. Δεν πιστεύουν σε καμία ατομική αρετή τους. «Η μόνη αρετή μας είναι η αγάπη του Θεού», κι αυτή την αρετή όλοι μπορούμε να την αποκτήσουμε, αρκεί να το θελήσουμε.


14 Φεβ 2018

Σιωπών, όχι απών....


Ο Θεός επέλεξε να φανερώνεται στον κόσμο και κυρίως στις ανθρώπινες καρδιές ως πάσχων και σιωπών. Έτσι πολλοί πίστεψαν ότι μπορούν αυτή την μυστηριώδη εκκωφαντική σιωπή Του να την αντικαταστήσουν με τις δικές τους εμπαθείς κραυγές, γεμίζοντας με τρόμο, φόβο, πανικό, ενοχές και μεταφυσικές απειλές τις ανθρώπινες υπάρξεις.
Όμως ο Θεός μπορεί να είναι σιωπών αλλά σε καμία περίπτωση απών!!! Με τους δικούς του παράδοξους και ακατανόητους μη προβλέψιμους στα ανθρώπινα κριτήρια δρόμους, κοινωνεί τον βίο της ανθρώπινης καρδιάς, που με ειλικρίνεια διψάει την μυστηριώδη παρουσία Του.

12 Φεβ 2018

Όπως ζήσαμε, έτσι και πεθαίνουμε...


Την ζωή δεν την μετράμε με τα χρόνια αλλά με το πάθος. Ούτε με ημερολόγια που κιτρινισμένα ξεφυλλίζουν το χάρτινο κορμί στην απειλή του θανάτου. Μετράμε τις ζωές μας, με εκείνες στις στιγμές που ζήσαμε, ολότελα εμείς, παρόντες σε χαρές και θλίψεις, σε χαραυγές και δειλινά που δεν κρύψαμε σε κανένα συρτάρι ενοχών. Μαζί, χέρι χέρι, ήττα και επιτυχία, δάκρυ και γέλιο σφιχταγκαλιασμένα να μαρτυρούνε το όλον της ζωής.
Και μέσα στις σκέψεις αυτές η μέρα του Αγίου Χαραλάμπους, ενός ανθρώπου, ενός πιστού ,που έζησε σε βαθύ γήρας, παραμένοντας νέος και ακμαίος σε χρόνο εσωτερικό. Μια καρδιά παιδιού ανθοφορούσα μέσα στην ύπαρξη του. Αναλογίζεται κανείς πως το κατάφερε; Προφανώς γιατί ήξερε τον λόγο που ζούσε, και ήταν ο Χριστός. Και όταν γνωρίζεις τον λόγο που ζεις ξέρεις και γιατί πεθαίνεις.
Τι κι αν το απείλησαν, εκβίασαν και έθελξαν με γοητείες; Τι και προσπάθησαν να κάμψουν την γεροντική φύση του; Η ψυχή του ήταν ακμαία και σταθερά προσανατολισμένη στον Χριστό. Δεν σκέφτηκε ούτε λεπτό να τον προδώσει. Άλλωστε μια τέτοια πράξη, θα ήταν προδοσία ολάκερης της ζωής του. Πως μπορείς να ζήσεις όταν έχεις ξεπουλήσει κάθε νόημα και αξία;
Ζωή προδομένη είναι ζωή πεθαμένη.
Ο μάρτυρας του Χριστού, δεν εξαιρείται από τα ανθρώπινα συναισθήματα, ούτε εκείνο του φόβου μπροστά στο θάνατο. Δεν είναι υπερήρωας με υπερκόσμιες δυνάμεις. Άνθρωπος είναι. Όμως η αγάπη και ο έρωτας, δεν γνωρίζουν από όρια. Ο θάνατος θέτει όρια, που δεν μπορούν να αντέξουν αυτοί που αγαπάνε. Ο μάρτυρας του Χριστού, Χαραλάμπης, μαρτυρεί και βεβαιώνει μια μεγάλη αλήθεια ότι, εάν πραγματικά ζήσαμε για μία αγάπη, στο τέλος θα πεθάνουμε γι΄ αυτήν. Γιατί όπως ζούμε έτσι και πεθαίνουμε.

10 Φεβ 2018

Συναξάρι: Άγιος Χαράλαμπος


Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερεύς στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίου Σεβήρου (193 – 211 μ.Χ.).
Όταν το έτος 198 μ.Χ. ο Σέβηρος εξαπέλυσε απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τον Άγιο και του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του.
Όμως ο Άγιος όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλά αντίθετα ομολόγησε στον έπαρχο την προσήλωσή του στον Χριστό και δήλωσε με παρρησία ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να αρνηθεί την πίστη της Εκκλησίας. Τότε η σκοτισμένη και σαρκική ψυχή του Λουκιανού επέτεινε την οργή της και διέταξε να αρχίσουν τα φρικώδη βασανιστήρια στο γέροντα ιερέα.
Πρώτα τον γύμνωσαν και ο ίδιος ο Λουκιανός, παίρνοντας το ξίφος του προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του Αγίου.
Όμως αποκόπηκαν τα χέρια του και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Ιερομάρτυρα και μόνο ύστερα από προσευχή του Αγίου συγκολλήθηκαν αυτά πάλι στο σώμα και ο ηγεμόνας κατέστη υγιής.
Βλέποντας αυτό το θαύμα του Αγίου πολλοί από τους δημίους πίστεψαν στον αληθινό Θεό.
Με το ζόφο στο νου και με τη θηριωδία στην καρδιά, ο έπαρχος έδωσε εντολή να διαπομπεύσουν τον Άγιο και να τον σύρουν διά μέσου της πόλεως με χαλινάρι.
Τέλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου, ο οποίος με το μαρτύριό του έλαβε το αμαράντινο στέφανο της δόξας σε ηλικία 113 ετών.
Περί των Λειψάνων του Αγίου Χαραλάμπους δεν υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες. Η μοναχή Θεοτέκνη Αγιοστεφανίτισσα στο Συναξάρι του Αγίου Χαραλάμπους (1995 μ.Χ.), καταχωρεί πληροφορίες σχετικά με την τιμία Κάρα του Αγίου, η οποία φυλάσσεται στη Μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες αυτές, η Κάρα του Αγίου δωρήθηκε στη Μονή από τον Ηγεμόνα της Βλαχίας Βλαδισλάβο, το 1412 – 1413 μ.Χ., μαζί με δύο κτήματα στο Μετόχι Μπουτόϊ.
Για την εποχή και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βρέθηκε το πολύτιμο αυτό κειμήλιο στη Βλαχία, δεν σώθηκαν πληροφορίες.
Επίσης, τμήματα της τιμίας κάρας του Αγίου Χαραλάμπους φυλάσσονται και στον ομώνυμο προσκυνηματικό ναό της κωμοπόλεως Θεσπιών της Βοιωτίας.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ
καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ,
ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ,
διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων,
τήν σκοτόμαιναν μάκαρ, διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ,
πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.